Przegląd szwedzkiego przemysłu jądrowego

Przegląd szwedzkiego przemysłu jądrowego
Fot. Adobe Stock. Data dodania: 20 września 2022

Zgodnie z założeniami Programu Polskiej Energetyki Jądrowej, energia z atomu może stanowić nawet 11% udziału w polskich źródłach wytwórczych do 2030 roku. Przykładem udanego wdrożenia podobnego programu jest Szwecja, gdzie energetyka jądrowa stanowi stabilne i bezpieczne źródło energii elektrycznej, zaspokajając prawie 40% zapotrzebowania kraju.

Obecnie kraj ten stoi przed nowymi wyzwaniami związanymi z modernizacją starzejących się jednostek wybudowanych w latach 70. i 80. ubiegłego wieku, których czas eksploatacji będzie wydłużony do 60 lat. W niniejszym artykule dokonano krótkiej analizy i opisu szwedzkiego przemysłu jądrowego odnosząc się m.in. do historii wdrożenia programu jądrowego, strukturze produkcji energii elektrycznej i jej zużycia, technologii elektrowni jądrowych i wy-zwaniach, jakie wiążą się z modernizacją 10. pracujących w nich komercyjnych reaktorów lekkowodnych, głównych podmiotach działających w przemyśle jądrowym oraz czynnikach, które przyczyniły się do sukcesu szwedzkiego programu jądrowego.

Szwecja jest liderem wielu rankingów Banku Światowego dotyczących m.in. energetyki, dobrobytu społeczeństwa oraz ochrony środowiska. Roczne zużycie energii na mieszkańca w Szwecji wyniosło w 2011 roku 5228 kg ekwiwalentu oleju (Tabela 1), co plasuje ten kraj na 8. miejscu rankingu w tej kategorii. Dla porównania Polska w tym samym zestawieniu zajmuje 28. miejsce z 2663 kg ekwiwalentu oleju. Na tak wysokie zużycie energii per capita w Szwecji składa się wysokie zużycie energii w gospodarstwach domowych i przemyśle, m.in. 51,6% zużycia energii w 2010 roku przypadło na przemysł papierniczy, 14,3% hutniczy, 6,1% chemiczny, 6% mechaniczny i 22% na pozostałe gałęzie przemysłu [2]. Nasz północny sąsiad jest również pionierem w pozostałych kategoriach, m.in. za sprawą wysokiego produktu krajowego brutto na osobę (PKB per capita) oraz niskiej emisji dwutlenku węgla CO2 na osobę. PKB Szwecji na mieszkańca jest ponad czterokrotnie większy niż polski oraz o ponad 30% wyższy od PKB per capita najsilniejszej gospodarki Unii Europejskiej, Niemiec. Kolejną kolumną w Tabeli 1 jest emisja dwutlenku węgla CO2. W 2009 roku roczna emisja dwutlenku węgla per capita była w Szwecji ponad dwukrotnie niższa od średniej wszystkich krajów OECD (Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, 34 państwa). Niemcy oraz Wielka Brytania miały wyższy współczynnik emisji niż Szwecji i Francja. Tak niski współczynnik emisji CO2 Szwecja zawdzięcza obecności m in. energetyki jądrowej i wodnej.

Szwecja jest liderem wspomnianych rankingów m.in. dzięki stabilnemu przemysłowi elektroenergetycznemu, w którego skład wchodzi przemysł jądrowy. Kraj ten nie posiada bogatych złóż surowców energetycznych jak ropa czy gaz, co wpłynęło na kierunek rozwoju programu energetycznego po wojnie. Na lata 70. ubiegłego wieku czego pochodną był wzrost zużycia energii elektrycznej. Na Rys. 1. widać, że udział energetyki wodnej i turbin wiatrowych w całkowitej produkcji tego kraju praktycznie nie zmienił się od wspomnianych lat 70. To co można zaobserwować to gwałtowny wzrost udziału energetyki jądrowej od połowy lat siedemdziesiątych, czyli w okresie, w którym krytyczność osiągnął pierwszy szwedzki reaktor służący do komercyjnej produkcji energii elektrycznej w Szwecji (Oskarshamn 1, o mocy początkowej netto 440 MWe, został podłączony do sieci elektrycznej w lutym 1972 roku). Udział energii z reaktorów jądrowych stabilizuje się w połowie lat 80., kiedy do sieci przyłączone zostały ostatnie, pobudowane w tej samej technologii reaktory wrzące, Oskarshamn 3 oraz Forsmark 3, o mocy odpowiednio 1063 i 1070 WMe.

Udział "niskoemisyjnych" źródeł wytwarzania, tj. energetyki jądrowej, turbin wiatrowych i wodnych wyniósł w 2011 roku 84,5%, w tym 39,3% pochodziło z samej energetyki jądrowej. Biorąc pod uwagę całkowite zużycie energii w Szwecji (Rys.2.), udział energetyki jądrowej, turbin wiatrowych i wodnych wyniósł w 2010 roku 38,7%, w tym 27% z samej energetyki jądrowej. W tym samym rankingu udział energii pochodzącej z paliw kopalnych wyniósł 38,1% całkowite-go zużycia. Jeżeli chodzi o samą ropę naftową to jej udział w całkowitym bilansie zmniejszył się z 76,6% w 1970 roku do 30,9% w 2010 roku.

POCZĄTKI PROGRAMU JĄDROWEGO

Tuż po wojnie w 1945 roku rząd Szwecji zainicjował program mający na celu wyprodukowanie broni jądrowej oraz, w późniejszym okresie, pokojowe wykorzystanie energii z reakcji rozszczepienia. Program nazwano "Szwedzkim kierunkiem" ("Den svenska linjen").

W początkowej fazie programu nastąpił podział na grupy robocze pracujące na poszczególnych uczelniach w kraju, które prowadziły badania w dziedzinie: fizyki neutronów, fizyki reaktorów, chemii jądrowej, konstrukcji reaktorów oraz ochrony radiologicznej. Mimo zaawansowanych prac wiele podstawowych faktów i informacji potrzebnych do skonstruowania reaktora było nieznanych szwedzkim konstruktorom, m.in. właściwości materiałowe zbiornika reaktora w strumieniu neutronów oraz szczegółowe dane experymentalne dotyczące przekroju czynnego paliwa. Szczególnie bez znajomości tego drugiego parametru szwedzcy naukowcy i technicy nie byli w stanie zaprojektować poprawnie rdzenia

reaktora. Prace nad reaktorem przyspieszyły, gdy Skandynawowie uzyskali możliwość zapoznania się z dokumentacją techniczną reaktorów doświadczalnych zbudowanych w USA, w szczególności ciężkowodnego CP 3, w którym moderatorem był grafit.

W 1953 roku prezydent Stanów Zjednoczonych Dwight D. Eisenhowera w swoim przemówieniu "Atoms for Piece" (w wolnym tłumaczeniu "Atom w służbie pokoju") przedstawił nowy kierunek w polityce USA, który zakładał pokojowe wykorzystanie energii jądrowej. Dzięki temu Szwecja otrzymała do-stęp do wielu dokumentów i raportów technicznych z danymi z eksperymentów przeprowadzonych w USA. Dodatkowo, kraj ten mógł kupować techno-logię i materiały od Amerykanów, m.in. ciężką wodę (która była tańsza od norweskiej, pochodzącej z Rjukan). Niemniej jednak program współpracy z Amerykanami miał pewne obostrzenia związane z tym, iż nabywający techno-logię musiał zadeklarować, iż nie prowadzi badać w zakresie produkcji broni jądrowej. To kolidowało ze szwedzkim programem "Den svenska linjen" i w 1972 roku Szwecja definitywnie zamknęła program budowy broni jądrowej.

Pierwsze budowane w Szwecji reaktory były jednostkami ciężkowodnymi, wykorzystującymi ciężką wodę (D2O) jako chłodziwo i moderator. Zaletą tego rozwiązania był niski koszt paliwa, gdyż takie rozwiązanie pozwalało na stosowanie tańszego paliwa z naturalnym uranem ), nie wymagającego wykorzystywania drogiego procesu wzbogacania uranu. Poza tym reaktory ciężkowodne dostarczały materiałów rozszczepialnych potrzebnych do produkcji bomby jądrowej, co było jednym z założeń programu jądrowego. Wadą stosowania konstrukcji z ciężką wodą była i ciągle jest wysoka cena tego surowca.

Pierwszymi niekomercyjnymi reaktorami były R1 i R0/R2. Umieszczony 27 metrów pod powierzchnią ziemi na terenie kampusu uczelnianego Królewskiego Instytutu Technicznego w Sztokholmie reaktor doświadczalny R1 o mocy 50 MWt (30 MWt do 1969 roku), osiągnął krytyczność w 1954 i pracował aż do 2005 roku.

Reaktory R0 i R2 były również reaktorami doświadczalnymi. Pierwszy z wymienionych posiadał znikomą moc cieplną i pracował w Studsviku w latach 1959-1972 i wykorzystywano go głównie do testowania różnych konfiguracji rdzenia i testom poświęconym masie krytycznej w rdzeniu. R2 był natomiast reaktorem lekkowodnym o mocy 30 MWt operującym w latach 1960-2005.

Pierwszym komercyjnym reaktorem jądrowym był R3 "Ågesta". Położony był w mieście Huddinge, 15 km od centrum stolicy Szwecji, i posiadał moc 65 MWt. Jego główną funkcją było dostarczanie energii w postaci ciepła, która była wykorzystywana w ciepłownictwie. Po dziewięciu latach eksploatacji reaktor został wyłączony z użytku. Jako główną przyczynę podaje się bliskość jednostki do dużych skupisk ludzkich (aglomeracji sztokholmskiej).

Ostatnim reaktorem z początkowej fazy szwedzkiego progamu jąddrowego był reaktor R4 "Marviken". Mimo zaawansowanego stadium budowy, nigdy nie został ukończony. W latach 60-tych w USA uruchomiono pierwsze lekkowodne reaktory komercyjne, Yankee i Dresden 1. Telekkowodne reaktory były kontrukcjami atrakcyjnymi ekonomicznie, tj. koszty inwestycyjne i eksploatacyjne były w ich przypadku niższe niż w przypadku reaktorów ciężkowowodnych. Dodatkowo główny inwestor "Marviken" był zaangażowany w inne projekty związane z kupnem już gotowego reaktora lekko-wodnego z USA, którego cena była atrakcyjna w porównaniu do reaktora konstruowanego w Szwecji. Na te wszystkie okoliczności nałożyła się jeszcze sprawa spadających cen gazu (w drugiej połowie lat 60 cena gazu ziemnego spadła o prawie 40%), co sprawiło że konstrukcja reaktora "Marviken" stała się jeszcze mniej opłacalna.

ERA DUŻYCH REAKTORÓW KOMERCYJNYCH
Obecnie w Szwecji działa 10 reaktorów jądrowych w tym: siedem wrzących BWR (Boiling Water Reactor) oraz trzy reaktory ciśnieniowe PWR (Pressurized Water Reactor) o parametrach pracy 155 bar(a) i 343 °C. Lokalizacja elektrowni jądrowych i fabryki paliwa do reaktorów w Västerås jest pokazana na Rys. 3.

Po wypadkach w elektrowni Three Mile Island w Harrisburgu w USA, odbyło się w Szwecji referendum, w wyniku którego do 2010 roku postanowiono wygasić wszystkie reaktory w kraju. Niemniej jednak szwedzki parlament w swoim dekrecie wydanym w 2010 anulował uchwałę dotyczącą terminu wygaszenia reaktorów, co w praktyce oznacza iż mogą one pracować tak długo na ile pozwala ich stan techniczny.

Wszystkie reaktory rozpoczęły działalność operacyjną przed awarią reaktora w Czarnobylu (kwiecień 1986), wliczając w to zamknięte już bloki Barsebäck 1 i 2 (wygaszone w 1999 i 2005 roku). Główną przyczyną zamknięcia bloków Barsebäck były naciski rządu duńskiego, według którego elektrownia była zlokalizowana w zbyt bliskim sąsiedztwie stolicy Danii (reaktory położone były w odległości 25 km od Kopenhagi).

Elektrownia Forsmark, położona około 150 km na północ od stolicy kraju, dostarcza w sumie 3138 MWe. Elek-trownia Oskarshamn, zlokalizowana na wschodnim wybrzeżu 350 km na południe od Sztokholmu, dostarcza 2511 MWe.

Natomiast trzecia elektrownia Ringhals, usytuowana 60 km na południe od drugiego co do wielkości miasta Szwecji Göteborga, 3654 MWe. To daje w sumie 9303 MWe mocy netto w energetyce jądrowej. Wiele reaktorów przeszło proces modyfikacji i tzw. "power uprate", tj. zwiększeniu mocy reaktora poprzez m.in. podniesienie parametrów pracy jak wielkość przepływu przez rdzeń czy modernizację turbiny. Moce netto funkcjonujących elektrowni są obecnie dla elektrowni Forsmark, Oskarshamn i Ringhals wyższe odpowiednio o 4,3%, 16,2% i 7,5% od pierwotnie dostępnych mocy.

Specyfikacja szwedzkich reaktorów pokazana jest w Tabeli 2.

Jednym z najstarszych bloków jest Oskarshamn 1, który zmaga się z problemami technicznymi związanymi z kruchością zbiornika reaktora. Oskarshamn 1 był pierwszą szwedzką konstrukcją reaktora i w czasie jego projektowania dane dotyczące wpływu strumienia neutronów na stal nie były znane szwedzkim konstruktorom. Dodatkowo reaktor charakteryzuje się dużą liczbą tzw. procedur SCRAM (ręczne awaryjne wyłączenie reaktora). Wynika to z tego, iż ten reaktor był, jako pierwszy komercyjny reaktor w kraju, operowany przez mało doświadczoną załogę. Ilość takich szybkich wyłączeń wpływa na żywotność reaktora, gdyż szybkie wyłączenie reaktora powodują duże gradienty temperatur w krótkim przedziale czasowym. Te gwałtowne zmiany temperatur powodują szybsze zmęczenie materiału co wpływa na jego żywotność. Liczba SCRAMów w pozostałych reaktorach jest na dużo niższym poziomie.

AKTORZY SZWEDZKIEGO RYNKU JĄDROWEGO
Największą firmą szwedzkiej branży jądrowej jest Vattenfall. Firma posiada większościowe udziały w elektrowni Forsmark, Ringhals i firmie KSU, która zajmuje się szkoleniem operatorów reaktorów jądrowych. Oprócz Vattenfall na rynku obecny jest również niemiecki Eon, który posiada 54,4% akcji w elektrowni Oskarshamn, a pozostałe udziały w tej elektrowni należą do fińskiego Fortum. Oprócz komercyjnych elektrowni jądrowych w Szwecji znajdują się inne duże firmy branży jądrowej. W mieście Västerås znajduje się fabryka paliwa jądrowego Westinghouse, która w 2012 wyprodukowała łącznie 670 ton paliwa. Z tej liczby 470 ton przeznaczone było do reaktorów PWR, 120 do BWR i 60 do rosyjskie-go odpowiednika PWR, WWER (ros. wodno-wodny reaktor energetyczny).

Za gospodarkę odpadami jądrowymi odpowiada firma SKB AB, której akcjonariuszami są firmy Vattenfall, Forsmark, OKG i Eon. Działalność SKB finansowana jest z funduszu, zasilanego po części z przychodów pochodzących ze sprzedaży energii elektrycznej z elektrowni jądrowych. Z każdej sprzedanej kWh elektrownia odprowadza około 0,002 EUR do funduszu SKB.

Odpady krótkoterminowe ze szwedzkich instalacji jądrowych przechowywane są w specjalnych warunkach na składowisku krótkoterminowych odpadów jądrowych CLAB, które położone jest niedaleko elektrowni Oskarshamn.

Od 1988 odpady promieniotwórcze niskoaktywne przechowywane są na składowisku odpadów nisko- i średnioat-kywnych (SFR) w pobliżu elektrowni Forsmark, którego pojemność to około 63000 m3 (roczne zapełnienie szacuje się na około 1000 m3).

Za zapewnienie bezpieczeństwa jądrowego, radiologicznego oraz działania zapobiegające rozprzestrzeniaiu się materiałów roszczepialnych, które mogą zostać wykorzystane do produkcji broni jądrowej jest odpowiedzialna Szwedzka Agencja Bezpieczeństwa Jądrowego (SSM). Obiekty jądrowe podlegają dozorowi na mocy ustawy SSMFS 2008:13 (przepisy SSM dotyczące komponentów mechanicznych w określonych instalacjach jądrowych). Zgodnie z tą ustawą właściciel instalacji jądrowej zobligowany jest do regularnych przeglądów instalacji przy pomocy firmy z odpowiednimi uprawnieniami. Rynek dozoru technicznego w Szwecji działa na zasadach komercyjnych i dozorem technicznym, nie tyl-ko jądrowym, może zajmować się firma mająca uprawnienia nadane przez Szwedzką Radę Akredytacji i Oceny Zgodności (SWEDAC).

PODSUMOWANIE
Według raportu [5] wydarzenia z marca 2011. roku w japońskiej elektrowni jądrowej Fukushima, gdzie miała miejsce seria incydentów spowodowanych tsunami u wybrzeży wyspy Honsiu, nie miały wpływu na obawy Szwedów przed skażeniem radiologicznym. W 2012 roku na pytanie w badaniu opinii publicznej, jakich incydentów i katastrof obawiasz się najbardziej w ciągu najbliższych pięciu lat, 8% Szwedów odpowiedziało, że dużego wypadku związanego z transportem publicznych, 3% katastrofy tankowca na Morzu Bałtyckim i zagrożenia ze strony innego kraju oraz 2% przeciągających się dostaw energii elektrycznej, aktu terrorystycznego, braku zaopatrzenia w paliwo oraz katastrofy naturalnej. Po 1% przypadło na incydenty związane z przeciągającym się brakiem dostępu do Internetu i telewizji, masowej epidemii oraz wycieku materiałów radioaktywnych.

Szwedzki przemysł jądrowy stoi przed wyzwaniami związanymi m.in. z procesem modernizacji reaktorów, które-mu poddane zostały bloki w elektrowni Forsmark i Ringhal. Dzięki obecnej i przyszłej modernizacji czas eksploatacji trzech bloków w F1, F2, F3 oraz R3 i R4 wydłużony zostanie do 60 lat [4]. Koszt modernizacji bloków to około 16 mld koron szwedzkich (1,87 mld EUR), które rozdysponowane zostaną w latach 2013-2017. Dodatkowo w 2010 roku Vattenfall złożył podanie do szwedzkiej agencji bezpieczeństwa jądrowego (SSM) o pozwolenie na zastąpienie jednego reaktora jądrowego jednym lub dwoma nowymi reaktorami. Według [6] budowa nowych bloków w elektrownii Forsmark i Oskarshamn może być problematyczna z punktu widzenia odbioru mocy za pomocą istniejącej infrastruktury sieciowej, więc najbardziej prawdopodobną lokalizacją na budowę nowych bloków jest elektrownia Ringhals.

Rząd szwedzki zdecydował również o budowie nowego końcowego podziemnego składowiska na wysokoaktywne odpady radiologiczne, które będzie położone w pobliżu elektrowni Forsmark i które ma być uruchomione do 2023 roku. Na składowisku będzie można składować do 12000 ton przepalonego paliwa (według oszacowań firmy SKB zapełnienie składowiska nastąpi około 40 lat po jego otwarciu).

Według raportu jednej z wiodących firm energetycznych przy obecnej cenie energii elektrycznej inwestowanie w energetykę jest mało opłacalne z ekonomicznego punktu widzenia. Najwyższą opłacalnością charakteryzują się inwestycje w węgiel i właśnie energetykę jądrowa. Jednak zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju wymaga, co pokazu-je przykład Szwecji, planowania w długoterminowym horyzoncie czasowym. Oprócz inwestycji w jednostki komercyjne Szwecja, poprzez firmę Vattenfall, bierze udział w finansowaniu reaktora Jules Horowitz Reactor (RJH) o mocy 100 MWt, który powstaje we Francji w centrum badań jądrowych Cadarache i finansowany jest w ramach konsorcjum wielu krajów oraz instytucji. Dzięki tej inwestycji Szwedzi będą mieli dostęp do danych pomiarowych z reaktora RJH, dotyczących m.in. wpływu dużego strumienia neutronów na materiały znajdujące się w rdzeniu reaktora.

Szwedzki program jądrowy zapewnia stabilne i bezpieczne źródło energii już od kilku dziesięcioleci. Jego sukces był pochodną wielu sprzyjających czynników, z pośród których można wyróżnić następujące:
• Dobra współpraca pomiędzy ośrodkami uniwersyteckimi a przemysłem i środowiskiem specjalistów (mistrzów, techników, robotników wykwalifikowanych) [7].
• Sprzyjająca koniunktura wynikająca po części z braku zniszczeń wojennych - w latach 1964-1972 szwedzka go-spodarka była trzecią gospodarką świata w kategorii PKB per capita za Stanami Zjednoczonymi i Kuwejtem [3]. W rankingu Banku Światowego z 2012 kraj ten znajdował się na siódmym miejscu z 55247 dolarów amerykań-skich na mieszkańca. Polska w tym samym rankingu zajęła 47. pozycję z 12708 dolarów na mieszkańca.
• Brak znaczących wysokokalorycznych surowców energetycznych, m.in. węgla i ropy naftowej, przez co Szwecja miała silną motywację do uniezależnienia się od importowanych surowców.
• Niska gęstość zaludnienia ułatwiająca lokalizację obiektów jądrowych - przy powierzchni 450 km2 liczba ludności jest w przybliżeniu czterokrotnie niższa niż w Polsce.
• Pragmatyczne podejście, zdeterminowanie i ciągłość rządzącej frakcji politycznej - między 1936 a 1976 rokiem w skład rządu nieprzerwalnie wchodziła Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Pracy, SAP.
• Wysokie standardy etyki pracy, mające swoje odbicie m.in. w odbiorze, inspekcji, testowaniu kluczowych i newralgicznych komponentów obiektów jądrowych.

Wymienione uwarunkowania i czynniki nie są jednak warunkiem koniecznym sukcesu programu jądrowego. Takie kraje jak Słowenia, Bułgaria i Rumunia przeprowadziły program budowy bloków jądrowych np. mimo mniej sprzyjających uwarunkowań ekonomicznych niż w Szwecji czy też w Polsce.

LITERATURA

[1] Minister Gospodarki RP, “ Program Polskiej energetyki jądrowej" Warszawa, styczeń 2014
[2] Energy Markets Inspectorate, "The Swedish Electricity and Natural Gas 2011", El R2012:11, 2012.
[3] Word Bank, http://data.worldbank.org
[4] Nuclear News 3/2013, American Nuclear Society.
[5] Szwedzka Agencja ds. Ochrony i Mobilizacji Społeczeństwa (MSB), "Poglądy 2012: Badanie opinii publicznej dotyczące ochrony i mobilizacji społeczeństwa, oraz strategii odpowiednich agencji i obronności", 2012.
[6] World Nuclear Association, “Nuclear Power in Sweden", http://www.world-nuclear.org, 2013.
[7] M. Fjæstad, "Pierwszy szwedzki reaktor. Od planów przemysłowego zastosowania do pracy w służbie nauki", SKI Rapport 01:1, 2001.
[8] C-E. Wikdahl, "Reaktor Marviken - projekt badawczo-rozwojowy przemysłu i polityki, który szedł pod prąd", SKI Rapport 2007:18, 2007.
[9] B. Pershagen, "Light Water Reactor Safety", Pergamon Press, 2008.
×

DALSZA CZĘŚĆ ARTYKUŁU JEST DOSTĘPNA DLA SUBSKRYBENTÓW STREFY PREMIUM PORTALU WNP.PL

lub poznaj nasze plany abonamentowe i wybierz odpowiedni dla siebie. Nie masz konta? Kliknij i załóż konto!

SŁOWA KLUCZOWE I ALERTY

Zamów newsletter z najciekawszymi i najlepszymi tekstami portalu

Podaj poprawny adres e-mail
W związku z bezpłatną subskrypcją zgadzam się na otrzymywanie na podany adres email informacji handlowych.
Informujemy, że dane przekazane w związku z zamówieniem newslettera będą przetwarzane zgodnie z Polityką Prywatności PTWP Online Sp. z o.o.

Usługa zostanie uruchomiania po kliknięciu w link aktywacyjny przesłany na podany adres email.

W każdej chwili możesz zrezygnować z otrzymywania newslettera i innych informacji.
Musisz zaznaczyć wymaganą zgodę

KOMENTARZE (0)

Do artykułu: Przegląd szwedzkiego przemysłu jądrowego

NEWSLETTER

Zamów newsletter z najciekawszymi i najlepszymi tekstami portalu.

Polityka prywatności portali Grupy PTWP

Logowanie

Dla subskrybentów naszych usług (Strefa Premium, newslettery) oraz uczestników konferencji ogranizowanych przez Grupę PTWP

Nie pamiętasz hasła?

Nie masz jeszcze konta? Kliknij i zarejestruj się teraz!