• Węgiel jeszcze długo będzie podstawowym nośnikiem energii w naszym miksie energetycznym i bez budowy nowych kopalń będziemy musieli się posiłkować coraz większym importem tego surowca.
• W 2017 roku import węgla do Polski wyniósł 13 mln 300 tysięcy ton, a w roku 2018 może znacznie przekroczyć 15 mln ton.
• W kopalniach węgla kamiennego w latach 1998-2002 zatrudnienie zmniejszyło się o ponad 100 tysięcy ludzi. A zatem to tyle, ile zamieszkuje całkiem spore miasto. Kopalnie likwidowano w Polsce głównie w okresie od 1998 do 2002 roku.

Spoglądając wstecz, trzeba pamiętać, że na początku lat 90. górnictwu węglowemu przypisano rolę kotwicy inflacyjnej poprzez ustalanie cen urzędowych, a następnie regulowanych cen na węgiel. W 1990 roku utrzymano urzędowe ceny węgla, a przy tym uwolniono wszystkie inne. Górnictwo stało się w ten sposób gwarantem ograniczenia inflacji.

W latach 1990-1992 kopalnie dostawały dotacje budżetowe do wydobytego węgla, jednak nie były w stanie pokryć utraconych przychodów. Kopalnie nie potrafiły się same wyrwać z pułapki zadłużenia. Państwo musiało zająć się restrukturyzacją branży. Ta branża była i jest bardzo istotna, bowiem stanowi o bezpieczeństwie energetycznym kraju.

W roku 1989 funkcjonowało w Polsce 70 kopalń, natomiast wydobycie węgla wynosiło 177,4 mln ton. Sprzedaż węgla wynosiła wtedy 174 mln ton (ok. 84 proc. trafiało na rynek krajowy). Branżę restrukturyzowano dążąc do tego, by działała ona rentownie.

Na początku lat 90. kopalnie funkcjonowały zgrupowane we Wspólnocie Węgla Kamiennego. Zatrudnienie w sektorze węglowym przekraczało 400 tysięcy osób. W 1993 roku zdecydowano o łączeniu kopalń i tak w marcu 1993 roku utworzono sześć spółek węglowych oraz jeden holding. Problemów jednak nie ubywało, na potęgę handlowano wierzytelnościami. W końcu 1998 roku strata brutto branży sięgnęła 1,4 mld zł. Postanowiono więc przeprowadzić likwidację kopalń oraz redukcję zatrudnienia w sektorze węglowym.

Górnicy odchodzili z kopalń w ramach Górniczego Pakietu Socjalnego. W latach 1998-2001 z górnictwa dobrowolnie odeszło przeszło 100 tys. ludzi. Około 40 proc. z nich wzięło odprawy wynoszące średnio 37 tys. zł netto.